آئین مستان

خواهم امشب باز شیدایى كنم

از در رحمت تمنّایى كنم

تا شوم دور از تمام هرچه زشت

سیر، در گلزار زیبایى كنم

گرچه خوارم، دم ز گل ها مى‏زنم

یاد گل، یاد گل آرایى ‏كنم

مدت كوتاه عمر خویش را

صرف خدمت نزد مولایى كنم

از همین كوتاه خدمت، تا ابد

زندگى در لطف و آقایى كنم

آمدم نوشم مى ‏از شیر و رُطب

بر در میخانۀ ماه رجب

اى رجب میخانۀ حیدر تویى

مِى تویى، باده تویى، ساغر تویى

طعم تو گردیده احلى من عسل

گوشه‏اى از وسعت كوثر تویى

راه درك لیلةالقدر على

بهر شیعه تا صف محشر تویى

ماه شعبان بر تو كرده اقتدا

باعث توفیق پیغمبر تویى

مطلعت زیباترین روز خداست

میزبان حجت داور تویى

حسن مطلع در تو باشد لطف یار

شد رخ زیباى باقر آشكار

او شعیب عترت پیغمبر است

باقر دریاى علم داور است

مفتخر بر نام او هستیم ما

این كلام یك امام و رهبر است

اول خیر آخر خیر اصل خیر

این محمد، سفره دار كوثر است

بى روایاتى كه از او آمده

دین ما تا روز محشر ابتر است

سائل علمش مراجع گشته اند

وسعت علمش ز هركس برتر است

او كه باشد بهترین مولاى من

مادرش شد فاطمه بنت الحسن

مادرش از فاطمه تصویر داشت

در برش آئینۀ تقدیر داشت

پاك تر از آب زمزم خُلق او

رزق و سهم از آیۀ تطهیر داشت

او كه باشد دختر بیت كریم

حُسن بابایش در او تأثیر داشت

نِى به دامانش گرفته كودكى

او به دامان خضر راهى پیر داشت

تا كند ما را غلام درگهش

در نگاه چشم خود زنجیر داشت

ما غلام حضرت باقر شدیم

بر مَرام غیر او كافر شدیم

امشب میان گریه و لبخند خود گمم

سرشار  از طلوع  بهار  تبسمم

دریایم و  طپیده به لب هام  نبض موج

تا آسمان رسیده شعور تلاطمم

جارو به برج و باروی اندیشه می زنم

تا سائل مدایح  معصوم پنجمم

من شاعر صداقت گل های قاصدک

من جابر سلام  رسولان  مردمم

هر جا که باز  پنجره ای شد کبوترم

هر جا که بسته است در مهر کژدمم

صدها ابوبصیر شود طفل مکتبم

دریای علم تو بچشاند اگر خمم

پیچیده در تلاوت معصوم نام تو

عطر گل محمدیت در تکلمم

بر خاک های مرقد نورانی تو ساخت

گلدسته ها و گنبد زرین تجسمم

امشب دوباره شوق مرا بال و پر بده

امشب که بین گریه و لبخند خود گمم

از روشنی طلعت رخشندۀ باقر

شد نور علوم نبوی بر همه ظاهر

در اوّل ماه رجب از مشرق اعجاز

گردید عیان ماه تمام از رخ باقر

منشق شده از نور «علیّ بن حسین» است

این نور که نورانی از او گشته ضمائر

بر «فاطمه‌ی بنت حسن» بس بُوَد این فخر

کآورده پدید این مه تابندۀ باهر

"باقر" لقب و کنیه "ابو جعفر" و او را

بوده است لقب های دگر، هادی و شاکر

از هر بدی و عیب و زلل اوست مبرّا

جان و تنش از «یُذبَّ عنکم» شده ظاهر

دریای علوم است و زُدایندۀ اوهام

گفتار حکیمانۀ او زیب منابر

از یک نفسش زنده کند صد چو مسیحی

از یک نظرش دیدۀ اعمی شده باصر

یاد آمدش از چهرۀ تابان محمّد

با چشم بصیرت نگهش کرد چو "جابر"

عالم همه شد روشن از آن نور خدائی

شد بارور از او شجر دین و شعائر

خوش باد، زمینی که هم آغوش شد او را

خوش آن که به سوی حرمش گشته مسافر

دیگر غمی از محنت ایّام ندارد

هر کس به حرم خانه او گشت مجاور

وصفش نتوان گفت «حسان» با سخنی چند

چون، قصّه بلند است و زبان، الکن و قاصر

امشب که در بهشت وا می گردد

هر درد نگفتنی دوا می گردد

از یمن ولادت امام باقر

حاجات دل خسته روا می گردد

 *********

 رجب که چون رمضان ،فیض عام می ارد

ز آستانه رحمت پیام می آرد

 نخست مطلع این ماه عید میلاد است

زهی هلال که بدر تمام می آرد

*********

برخیز که دومین محمد آمد

داراي علوم علم سرمد آمد

دریاي علوم نبوي را باقر

با خُلق نکو و روي احمد آمد

*********

امشب گل سرخ باغ دین می آید

فرزند امیرالمومنین می اید

تبریک که ماه برج حکمت باقر

در خانه زین العابدین می آید

*********

امروز بهار عاشقان احیا شد

الفاظ محبت و وفا معنا شد

با آمدن امام باقر به جهان

پنجم گل گلخانه ي زهرا وا شد

*********

به عشق تو سرشته حق گِل ما

ز ميلادت بود شادان دل ما

امام پنجمين کن با نگاهي

ز لطف خود، تو حل مشکل ما

*********

امشب چراغانی بود یکسر زمین  وآسمان

گویا که ماه دیگری تابیده در کون ومکان

بانگ طرب از درگه خلاق وسرمد آمده

 هنگام شور وشادی آل محمد آمده

*********

ماییم وعنایت امام باقر

الطاف وکرامت امام باقر

یا رب چه شود گناه ما رابخشی

در شام ولادت امام باقر

*********

ساغر زده ام ز جام باقر

بشکفته لبم به نام باقر

چشم همه روشن از جمالش

آمد به جهان امام باقر

حجت کبریایی و سلاله ی پیمبری

شکوه قدر و هل اتی از جلوات کوثری

فروغ چشم فاطمه عزیز جان حیدری

تو که نسب هم از حسن هم از حسین می بری

مظهر علم داوری امام و پنجمین ولی

باقر آل احمدی، گل حسین بن علی

تویی کسی که گفته حق مدح تو و ثنای تو

دل بهشت می تپد برای تو برای تو

فرشته های آسمان به سجده پیش پای تو

فتاده جان به کف همه برای رو نمای تو

کار دم مسیح می کند نسیم گیسویت

چو خضر زنده ی ابد شود قتیل ابرویت

مدینه از قدوم تو شور و صفا گرفته است

چشم همه ز روی تو نور و ضیاء گرفته است

خوشا به آنکه دامنت به هر بلا گرفته است

ز چشم فاطمیّ تو درد و دوا گرفته است

دلم اگر چه ای شها به عید تو نشسته است

ولی به یاد غربتت گرفته و شکسته است

چهار ساله بودی و حاجی کربلا شدی

زائر زخم خنجر، حنجر تشنه ها شدی

به شام و کوفه دلغمین همسفر بلا شدی

تو با دل شکسته ی رقیه همنوا شدی

بار گران کشیده ای زخم زبان شنیده ای

تویی که روی نیزه ها سر بریده دیده ای

تویی سحاب رحمت و منم گیاه راه تو

منم که روسیاهم و خجل ز روی ماه تو

تو پادشاه حُسن و من سائل یک نگاه تو

بی کس و خسته آمدم به سایه ی پناه تو

چه می شود به من نظر بخاطر خدا کنی

چه می شود که عیدیم بقیع خود عطا کنی

ای بوسه گاه مصطفی از راه دور

ای گل زهرا آئینه ی ایزد نما معنای نور

کاروان دل همه روان شده به زمزمه

همه مست صفای تو ای گل ناز فاطمه

 عالم آل احمدی جلوه ی ذات سرمدی

یادگار پیمبری وارث نسل حیدری

شاخه ینحر کوثری، یار و دلبری، بر قلب همه

 ای آسمان فرش رهت مولای من حضرت باقر

بر چهره و روی مهت چشمان مستانشده زائر

 دل ما پروانه ی تو ، قلب همه، خانه ی تو

عاشقی یک جلوه ای از، لطف کریمانه ی تو

 تو که همناماحمدی جلوه ای از محمدی

چشمه ی لطف و رحمتی دانش بی نهایتی

ابر مهر و کرامتی، کن عنایتی، یابن فاطمه